ซึ่งการฟื้นฟูกิจการ และการล้มละลาย ถือเป็นวิธีการชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ ในกรณีที่กิจการมีหนี้สินคงค้างจำนวนมาก เกินกว่าที่จะบริหารจัดการ หรือไม่สามารถชดใช้หนี้ให้แก่เจ้าหนี้ได้

โดยการล้มละลาย จะมีกระบวนการ “พิทักษ์ทรัพย์” ที่ให้อำนาจกับเจ้าหน้าที่ในการเข้ามาดูแล และรวบรวมทรัพย์สินของลูกหนี้ เพื่อมาชดใช้หนี้ให้แก่เจ้าหนี้ผ่านการยึดหรืออายัด แล้วนำมาขายทอดตลาด โดยที่ลูกหนี้ไม่สามารถทำธุรกรรมใด ๆ กับทรัพย์สินได้

แต่การพื้นฟูกิจการนั้น จะต้องมีการยื่นร้องขอฟื้นฟูกิจการและอาศัยอำนาจศาลในการออกคำสั่งฟื้นฟูกิจการ

โดยมีเงื่อนไขคือ หากเป็นบริษัทขนาดใหญ่ จะต้องมีหนี้ไม่ต่ำกว่า 10 ล้านบาท
หรือบริษัทขนาดกลางและเล็ก ต้องมีหนี้ไม่ต่ำกว่า 3 ล้านบาท

ซึ่งศาลจะพิจารณาจากแผนการฟื้นฟูกิจการที่ถูกจัดทำขึ้น และหากศาลพิจารณาแล้วมีความเห็นว่า แผนดังกล่าวมีความเป็นไปได้ ศาลก็จะออกคำสั่งให้มีการฟื้นฟูกิจการ

โดยผลจากคำสั่งฟื้นฟูกิจการคือ การพักชำระหนี้
หรือก็คือการรักษาสภาพคล่องของกิจการให้ยังคงดำเนินธุรกิจต่อไปได้

ซึ่งในช่วงเวลาที่พักชำระหนี้ กิจการก็สามารถดำเนินการได้ตามปกติ
เพียงแต่ไม่สามารถทำธุรกรรมที่จะเพิ่มภาระ หรือทำข้อผูกมัดต่อทรัพย์สินของกิจการได้
เช่น ห้ามจำหน่าย ห้ามโอน ห้ามให้เช่า หรือห้ามก่อหนี้เพิ่มเติม
ยกเว้นศาลอนุญาตให้ทำ หรืออยู่ในแผนฟื้นฟูกิจการที่ศาลอนุมัติ

การฟื้นฟูกิจการมีข้อดีคือ ลูกหนี้สามารถดำเนินกิจการ และเปิดโอกาสให้มีการปรับโครงสร้างองค์กร กระบวนการทำงาน และแผนการดำเนินธุรกิจ เพื่อความอยู่รอดขององค์กร

อีกทั้งการฟื้นฟูกิจการ ก็ยังช่วยรักษาการจ้างงาน และห่วงโซ่อุปทานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง
ซึ่งก็จะเกิดประโยชน์กับทุกฝ่าย ทั้งเจ้าหนี้ ลูกหนี้ ผู้ถือหุ้น หรือแม้แต่ลูกค้าของกิจการก็ตาม

รวมถึงฝั่งเจ้าหนี้ก็มีโอกาสที่จะได้รับการชำระหนี้มากกว่าปล่อยให้ลูกหนี้ล้มละลายด้วย

อย่างไรก็ตาม สำหรับบางกิจการแล้ว การฟื้นฟูกิจการ ก็อาจจะไม่เพียงพอต่อการชำระหนี้ที่มีอยู่

อีกทั้งยังเป็นการลดมูลค่าทรัพย์สินที่มีอยู่ของกิจการ ซึ่งการล้มละลาย เพื่อนำทรัพย์สินไปขายทอดตลาดแล้วนำมาใช้หนี้ ก็อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเจ้าหนี้